[31 december 2015. Nieuwe bokshandschoenen.]
24 december. Training in de ochtend. Paulo is er al als ik om 9.20 uur binnenkom bij Fightclub Harimau. Mijn eigen (!) nieuwe handschoenen in een aparte tas. Ik kleed me om. Ik leg me erop toe om dat snel en geconcentreerd te doen, want ik ben wat chaotisch en ongestructureerd van aard en meestal wel aan het zoeken naar iets waarvan ik niet meer weet waar ik het heb weggestopt. De laatste sportsok die ik kwijt was, een ‘voetje’ van badstof bedoeld voor mijn voet van vlees en bloed, bleek zich te bevinden in de punt van de sportschoen die ik al aan mijn kunstvoet had gedaan (been af, been op kop op schoot, dagschoen eraf wrikken, sportschoen eraan doen met een schoenlepel, been weer aan, en daarna, om de sok te kunnen opvissen, dit hele ritueel nog een keer). Tenminste wel de goede schoen aan de goede voet… Pfoeh, klaar. In ruim tien minuten. Niet slecht.
We hebben een halfuur, zegt Paulo, dus vandaag geen roeien maar meteen beginnen. Niet heftig slaan, geen zware conditieoefeningen, maar techniek! Vind ik fijn, want ik had een nacht zonder slaap en beschik over minder slagkracht dan anders. Paulo gebaart me mee te gaan door de gang. Daar, aan het einde ervan, is een kleine boksring. Paulo zwachtelt mijn handen met het roze windsel en helpt me bij het aantrekken van de handschoenen. Daar vraag ik niet om, dat doet hij uit eigen beweging. Hij doet het bij iedereen. In ieder geval niet alleen bij mij. En ik vind het prettig. Het is galant. Het hoort ook bij de kunst van het vechten, denk ik, dat je aandacht hebt voor je partner/tegenstander. Dat je respect hebt voor de ander en hoffelijk kunt zijn en attent. Daarzonder verlies je het geheid. Iedere wedstrijd. En ieder ander streven ook.
Als gezegd, de handschoenen zijn nieuw. Zelf gekocht. Wel in de winkel laten zien dat ik kleine handen heb en ook vragen gesteld over hoe je moet bepalen of je de juiste maat hebt, maar daar kennelijk toch niet helemaal goed bij geholpen. Want oe, ze zitten strak. Mijn knokkels doen pijn, zo hard perst het leer (?) over mijn vingers. Ik had natuurlijk rekening moeten houden met de windsels… dat die er ook nog bij moeten…
De hele les blèren mijn vingers om hulp. Smeken ze om bevrijding. Ze zijn me zo aan het sarren dat ik mijn aandacht niet bij de oefeningen kan houden en steeds alles slordig doe, zonder genoeg focus. En op het eind kan ik ook niet meer slaan. Gewoon niet. Sorry Paulo! Als ik de handschoenen eindelijk uit mag doen, wil Paulo zorgzaam zijn en kneedt hij mijn vingers, maar ze verdragen geen enkele aanraking. Ga ze maar ruilen, zegt Paulo geruststellend. Doe het maar meteen. Kies maar dikkere.
Ik ben ze gaan ruilen. Dezelfde middag nog. Ik heb nu dikkere en ze zijn ook nog eens een hele maat groter. Ze zitten super. En ze zijn ook nog eens prachtig bordeauxrood. ‘De kleur staat u goed mevrouw!’ (haha). Vandaag ligt het boksen stil vanwege oudjaar, maar in het nieuwe jaar draag ik mijn nieuwe handschoenen en laat ik Paulo zien dat ik heus wat in mijn mars heb qua vechttechniek. Dat ik de ingewikkelde coördinatie (dit pasje bij die slag en denk om je handen, hou je handen bij je hoofd! Zet je ellebogen schrap!) de baas ben. Ik heb nog een volle week om de slagen en pasjes alvast een beetje ‘droog’ te oefenen. Weet je wat. Ik maak er mijn voornemen van voor het nieuwe jaar:)
Geef een reactie