17 juni 2015: FightdayUFC
‘I’m looking for guys who wanna fight. I’m looking for guys who wanna be world champion. Thats why this show is created!’ Met deze woorden opende Dana White, president van the UFC, de Ultimate Fighter Show. En nu is het zo ver. Nog een paar uur voordat het mijn beurt is. Ik de ring in moet. Ik ben onrustig en loop continue heen en weer. Saul Rogers. Saul Rogers. Shit man. Wist ik maar iets van hem. Wat zou zijn achtergrond zijn? Ik probeer terug te gaan naar de afgelopen dagen. Me hem te herinneren tijdens de trainingen die we samen hadden. Shit. Alles is onbekend nu. Kon ik maar in contact komen met iemand. Stomme UFC regels.
De adrenaline giert door mijn lichaam. Terwijl ik mijn lichaam warm probeer te houden gaan mijn gedachten telkens naar Bo. Ik denk terug aan de avond voor vertrek naar Las Vegas. Hoe ze naar mij kijkt als ze de zwangerschapstest heeft gedaan. Ik zie het meteen aan haar. Ik hoor mezelf nog reageren. ‘Fuck wat nu? Morgen vertrek ik ?’ Maar de focus op mijn wedstrijd was direct weg. Minuten later drong het pas echt tot me door. Ik word vader! Ik wou dat ik nu met haar kon praten. Ik heb haar inmiddels al een week niet gezien of gesproken. Kon praten zoals je hoort te doen als je er achter komt dat je vriendin net zwanger is. Maar communicatie is niet mogelijk. Rules of the game. Alles rondom de selectieronde moet anoniem blijven tot dat de show live gaat. Ik hoop dat het goed met haar gaat. Focus Paulo, focus. Ik dwing mezelf om ergens anders aan te denken. Maar het lukt niet goed. Het voelt alsof ik weinig onder controle heb. Ik ben lichamelijk kapot. Afgelopen week was slopend. Gelukkig is die 8 kilo er af. Ik ben op gewicht. Godzijdank. Maar ik voel me zwak. Ik hoor continue mijn maag. Of verbeeld ik het me? Fuck. Nog dertig minuten. De spanning is voelbaar in de ruimte. Ik mis mijn eigen coaches op dit moment. Lukt me dit? Ben ik hier klaar voor? Heb ik me wel goed voorbereid? Niemand met wie ik dit moment deel. Ik besef in één keer hoe waardevol mijn coaches zijn. Samen opwarmen, de mentale peptalk. Alles. Ook al sta je uiteindelijk alleen in de ring, het is toch een soort van gedeelde spanning. Ik had niet verwacht dat dit aspect me zo zwaar zou vallen. Ik denk weer aan Bo en aan het feit dat ik haar nu niet kan spreken. Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Focus Paulo!
‘Paulo, its your time’. Fuck. This is it. Ik ben bloednerveus maar ik onderdruk het. Ik weet hoe belangrijk self-talk is op dit soort momenten. Je praat jezelf gek of je gebruikt de spanning als tool om te presteren. Focus Paulo. Ik hoor gejoel en geschreeuw. Focus Paulo. Dit is je moment. Je bent hier klaar voor. Je bent voorbereid. Ik loop de ruimte uit waar ik de afgelopen uren verbleef. Richting de ring. Overal camera’s. Flitsen. Vanuit mijn ooghoek zie ik Dane White. Ik heb zoveel wedstrijden gehad maar dit is anders. Natuurlijk is dit anders. Miljoenen kijkers. Wellicht een UFC contract? Terwijl ik loop krijg ik in één keer een flashback naar mijn eerste ervaring in de ring. Hoe oud was ik? Tweeëntwintig? Ja tweeëntwintig. Bloody nervous en ik kon mezelf wel opeten. In de ring had ik het gevoel dat ik voor mijn leven moest vechten. Ik kwam toen uit voor team Germaine De Randamie in Utrecht (Germaine is de beste vrouwelijke kickbokser in de Nederlandse geschiedenis).
We staan tegenover elkaar in de ring. Een vriendschappelijk knikje. Zoveel adrenaline als ik nu voel heb ik nog nooit gevoeld. Alsof ik tien blikjes Red Bull opheb. Ik moet moeite doen om mijn ademhaling onder controle te houden. The referee (scheidsrechter) geeft het signaal en we beginnen met vechten. Na de eerste klap die Saul uitdeelt voel ik direct hoe moe mijn lichaam is. Na een slagenwisseling belandden we al vrij snel op de grond waarbij Saul mij steeds probeert te controleren. Terwijl we worstelen merk ik dat hij hierin sterk en ervaren is. Ik druk, ik duw en probeer continue tegenwicht te geven. Maar Saul legt een nekklem bij mij aan en binnen enkele seconden heeft hij me in een guillotine choke (positie waarin de tegenstander na het aanbrengen van een nekklem hij zijn benen om je lichaam plaatst zodat loskomen lastig is). Ik blijf kalm en verzamel al mijn kracht om eruit los te komen en dat lukt. Ik geef alles. Saul blijft continue veel druk zetten door middel van plakken en blijven grappelen. Weer heeft hij me in een wurgklem. Fuck. Focus Paulo. Blijf kalm. Focus. Ik ben er eruit maar Saul komt direct weer met een wurgklem. Weer weet ik eruit te komen maar ik voel dat ik dit niet lang meer volhoud. Door het continue weerstand bieden verlies ik al snel mijn energie.
Het signaal. De eerste ronde zit erop. Ik voel me gesloopt. Ik ben helemaal kapot. Ik merk nu pas hoeveel impact de weight cut van 8 kilo heeft op mijn lichaam. Gejoel. Geschreeuw. Ik hoor de coaches aan maar ik hoor ze maar half. Ik probeer scherp te blijven maar mijn lichaam is moe. Ik weet dat de enorme bekendheid om deze show heen ook meespeelt. Zenuwen. Spanning. Verwachtingen. Alles. De coaches geven aan dat mijn verdediging goed is en Saul conditioneel gesloopt is. ‘Paulo, this is your chance to get him. He is exhausted!’ Ik knik, maar ben lichamelijk helemaal op. Ik denk dat ze niet in de gaten hebben hoe gesloopt ik zelf ben. De referee geeft het signaal.
Ronde twee. Geef alles Paulo zeg ik tegen mijzelf. Saul wil direct naar de grond. Het kost me moeite om me te verdedigen en Saul begint te stompen. Ik krijg diverse slagen op mijn hoofd. Ik voel bloed. Een kloppend gevoel bij mijn oogkas. Ik voel dat ik kracht verlies en de kans steeds groter wordt dat ik ga verliezen. Ik geef het uiterste om toch te blijven staan en te stompen. Ik wil alles geven. Ik wil het hem zo moeilijk mogelijk maken. Strijdend ten onder gaan. Totdat ik niet meer kan en Saul me in een rear neaked choke (klem waarbij de tegenstander van achteren een nekklem aanlegt en daarbij je keel dicht knijpt) heeft op de grond. Alles wat ik nog in me heb geef ik. Uit alle macht probeer ik me te verdedigen. Fuck. Ik houd vol. Ik geef. Maar ik kan niet meer. Ik wil niet opgeven. Ademnood. Ik blijf verzetten. Ik wil niet opgeven. Fuck. Nog één poging. Alles geef ik. Onvergeefs. Ik klop af.
Teleurstelling. Pijn. Ik voel alles door elkaar. Maar bovenal opluchting. Eindelijk mag ik toegeven aan mijn vermoeidheid en naar huis. Naar Bo.
Nu, 4,5 maand later, ben ik er ondanks mijn verlies trots op dat ik mee heb mogen doen aan deze show. Uiteindelijk gaat het niet alleen om het winnen maar ook om de lessen die je uit de ervaring haalt. Ik weet nu bijvoorbeeld dat ik meer moet trainen op drukkend worstelen met ervaren worstelaars en dat ik ervaring moet opbouwen met weight-cutten. Zoals Muhammad Ali ooit zij hierover: ‘he who is not courageous enough to take risk will accomplish nothing in life’.
Sportieve groet,
Paulo
Deze blog is geschreven onder redactie van Annemarie Mourits waarvoor mijn dank!
Wil je op de hoogte blijven? Hou dan mijn website in de gaten of volg mij op facebook. Ik zal maandelijks een blog gaan schrijven over mijn ervaringen als Personal Trainer, inzoomen op de do’s and don’ts als het om trainen gaat en natuurlijk over de ontwikkelingen van mijn professionele sportcarrière als MMA vechter schrijven.
Geef een reactie